گارسون کمی شکر  و تو لبخند می زنی حالم به هم می خورد از طنزهای تلخ گفتم هوا چه گرم و سر حرف باز شد گفتی هزار لعنت بر این هوای تلخ

دسته ی کاغذ بر میز در نخستین نگاه ِ آفتاب کتابی مبهم و سیگاری خاکسترشده کنار ِ فنجان ِ چای از یاد رفته بحثی ممنوع در ذهن احمد شاملو

هوا سرد شده … نه !  نه … هوای من سرد شده … حتی گرفتن فنجان قهوه هم ، دردی را دوا نمی کند … گرمای وجودت را می خواهم … چرا صندلی رو به رو خالی ست ؟

امشب دلم تو را می خواهد نشسته روبروی صندلی مقابلم در سکوت سرد این کافه تا تو مرا در آغوش کشی …

یک فنجان درد دل بدون شکر برای تو آورده ام بنوش … تا از دهان نیفتاده … بنوش …

من سرد هوا سرد برف سرد زمستان سرد تو با من سرد دنیای من سرد همه چیز سرد ولی فنجان قهوه ام گرم این تضاد برای یک لجظه مرا به آرامش می برد

اینایی که از پاییز بد می گن نرفتن تو حیاط خلوت بشینن یه فنجون نسکافه بخورن که بفهمن پاییز یعنی چی

قهوه چشمان توست تیره ، تلخ ، اما آرام بخش و اعتیاد آور

 تو پاییز قهوه سیگار اکنون کنارم هست پاییز قهوه سیگار اما تو…

امشب دلم تو را می خواهد نشسته روبروی صندلی مقابلم در سکوت سرد این کافه تا تو مرا در آغوش کشی

بعد از یک فنجان قهوه و دو نخ سیگار به هوایی سرد برمی گردم در پی رویاهایم … در پی تو …

روی صندلی همیشگی می نشینم و سفارش میدم : دو فنجون قهوه هنوز هم با این که نیستی ولی برات سفارش میدم… خودت نیستی خیالت که هست…

آب در هاون کوبیدن است اینکه من شعر بنویسم و تو فال قهوه بگیری وقتی آخر همه شعرهای من تو می آیی و ته همه فنجان های تو من می روم

یک استکان چای از میان دستانت و یک جرعه غزل از میان چشمانت دلم آرام ِ نگاهت را می خواهد و شهد شیرین کلامت خسته ام دوباره باورم میکنی؟

عصرانه ای به طعم همین واژه های تلخ من  تو ، غروب ، کافه و لبخندهای تلخ تف می کنی تو شعر مرا روی میز و بعد می ریزد از دهان تو این قطره های تلخ

احتیاجی به مستی نیست یک فنجان قهوه هم دیوانه ام می کند وقتی میزبانم چشمان تو باشد …